Wij laten poëzie ontsnappen uit het keurslijf van het boek. Een vijftiental mannen en vrouwen brengen hun kunst en hun liefde voor taal naar luisteraars en kijkers toe. Zij doen dat niet alleen: Armeense, Tjechische, Afrikaanse, Oosterse, Ierse en Slavische gasten werden vaak de spil van de avond. Ook op muzikaal vlak roerden ze de trom. Van het thuisfront kregen we de steun van Polka Galop tot Dirk van Esbroeck, Catherine Mertens en het Nova Trio. Fotografen, kineasten en plastische kunstenaars omkaderden de gedichten.

We verbroederen en verzusteren met andere auteurs: van beginners tot Paul Claes, Charles Ducal of Gust Gils. De dichters uit de regio Oost-Brabant zetten wij vaak in het zonnetje, of ze bij het collectief horen of niet. Af en toe, op onbewaakte ogenblikken, krijgen alleen de vrouwen het podium. Sinds we in de kijker lopen worden we al eens gevraagd, lopen we al eens langs Leuven Literair of Zondag Zonder. Wij zijn niet bang om straten, waterlopen, kasteeltuinen, schepen, basilieken te bezetten: wij komen persoonlijk of laten gedichtenopdoek achter. Tweemaal schreven wij een poëziewedstrijd uit voor jongeren.

Ons harnas is nog niet vastgeroest, wij openen de helm op de toekomst, kijken uit naar bruisend bloed. Kandidaat-leden kunnen ten alle tijde postuleren. Vrije plaatsen worden na grondige analyse via coöptatie ingevuld. Een uitgeverij willen wij niet worden, al hebben we tal van publicaties op onze naam: twee verzamelbundels: Komt er ooit een dag? (multicultureel) en Schrijvers op de lijn (over verdriet en dood). Wij vertaalden bijvoorbeeld ook Pierrot Lunaire van Albert Giraud. De kameraadschap, de onderlinge steun, gedachtenwisseling, aanmoediging tot creativiteit zijn niet te becijferen maar doen de balans beslist overhellen.