Rooddood of Haspengouw

als liefde op stelten

door velden struikelt,

door gaarden struint

en in kruinen de kop

opsteekt, wil ook ik

kersen eten en niet

met armen en ladders

met sporten tekort

valfruit rapen slechts.

zoet & zoeter en zacht

de vrucht, merels dromen

zich rood, maar wie kust

het sap van m’n mond,

gaat samen met mij nu

even dood?

Conférence

al begin je met

een weerbarstig

stengeltje, toch,

onvermoed, glijdt

mijn blik altijd

weer je welving

af, rondt je

gulden heup.

dat zo graag

gewogen, zo

graag gebeten

vlees, nat en

korrelig, 

geelgerijpt je

honingcellulitis.

wacht, ik grijp

je, splijt je,

vierendeel je,

nu!

©Herman Rohaert