|
||
| Wim Menheer | Bio-bibliografie | Gedichten | ||
|
||
|
Wim Menheer |
||
|
||
|
Gedichten |
||
|
||
|
De plaat is gepoetst, het koper gespiegeld jodiumwalmen hangen zwaar in het donker van mahonie. Op de stoel, in het licht, in gouden noppen opgetuigd vergeet hij verstijfd zijn jicht, straalt een oog tot nevel trekt scheel naar de punten van zijn opgedraaide knevel en bolt zijn knokkels wit over het gevest van zijn rapier als een hand met zwier de lens ontbloot en hij met huid en haar door zilver wordt gepeuzeld. aders zwellen, oksels lekken koud, na tien seconden ‘niet bewegen!’ is hij eeuwig oud. (en haar fotograaf) Mijn beeldige bruid, voorbeeldige slavin, die trouw zweert aan en toekomst schrijft, kijk mij aan ! Ik stel je scherp, ik pik je blik, dwaal onbeschaamd -achter het alibi van een glazen masker- over de welving van je ingesneden blankheid. Je lacht en buigt en heft je kin, gunt mij de aarzeling, de seconde zonde van mijn opgewonden sluiter. En later in het boek, bladerend met het kind, na feesten zilver goud en diamant, zie mij misschien weer weer, beleef je opnieuw dat klein geheim : mijn uitgesteld gegrom, het dampig oog van die andere bruidegom.
|
||
|
||
|
||
|
|
||
|
||
|
||
|
||